Tiu ĉi historieto okazis vere, hieraŭ. Unu el etaj kaprinetoj, neatendite eksiĝis de sia bestokuŝejo kaj forkuris, komence tra grundo sekve sur maldika glacio de la lageto. Kaj, plue rapide enpaŝis en arbustoj kun alta seka herbaĵo. Mi tion ĉi vidis kaj tuj entreprenis agi por kapti ĝin, sed senrezulte. Tuj, post nelonge, mi alvokis edzinon kaj kune komencis serĉi ĝin. Mi prenis eĉ kaprinon de tiu ĉi kaprineto, por ke ĝi alvoku sian 'infanon', krome edzino prenis la duan suĉbesteton en manoj, kaj ni tiel maniere serĉis perdinton. Ni krozis kun bestoj trans densaj arbustoj, samtempe la bestoj blekadis bedaŭrajn, malserenajn serenadojn, en certa espero havi sukceson. Ni vagadis 5 horojn senrezulte. La varbanta kaprino kaj ido preskaŭ perdis la voĉojn pro konstanta blekado Eĉ ŝajnis al mi, ke mi, en la unu momento sukcesos kapti ĝin, sed ĝi estis pli lerta ol mi kaj forkuris. Kiam oni aŭskultas voĉon de ido de la kaprino, tio ĉi rememorigis la ploron de suĉinfano, tiel plena doloro kaj bedaŭro.
Mi ne troigas, miajn okulojn esti malsekaj pro malpovo dum serĉado, sed mi havas tamen esperon, ke ĝi trafis en homaj manoj, aŭ havis mallongan morton.
Verdire, mi travivis ege tiun ĉi perdon de la kaprineto, tiel ĉarma kaj vigla besteto.
No comments:
Post a Comment